Donderdag 15 juli 2010

Vanochtend hebben we alles bekeken en een schema gemaakt, van wat er gemaakt kan worden. Na afscheid geneomen te hebben werden we opgehaald door Diana (Makan). Zo noemen we haar, want zodra we haar zien is het makan geblazen en wordt er door haar een restaurant uitgezocht. Diana (makan dus), niet verwarren met Diana van Kubca samnakta, is de vrouw van de eigenaar van een metaalfabriek. Ze zit in de high society kringen van Bandung en helpt Diana waar ze kan. Zij zou ons naar het vliegveld brengen, of beter haar chauffeur. Maar jullie begrijpen het al, eerst een restaurant want met een lege maag op reis dat kan niet. Om 19.30 uur waren we in Denpasar op Bali. Via internet hadden we een kamer in Ubud geboekt en de eigenaar zou voor vervoer zorgen. Nou dat stond er keurig, Mr Dick van der Files, ach een schrijffoutje. Een leuke nette kamer.

Vrijdag 16 juli hebben we scooters gehuurd en ons doel was het olifanten reservaat. Na een lange en mooi tocht , lekker gescheurd op de scooters door de rijstvelden, kwamen we aan bij het reservaat. Zo'n tocht is best hefitg want sommige afdalingen zijn erg stijl en gaan recht naar beneden, niet onderbroken door een haarspeldbochtje, zo ook omhoog, dat je af en toe denkt, ik sla achterover. Maar de uitzichten zijn fantastisch! Bij het reservaat konden we een donatie doen, en doorrijden.

Komen we aan moeten we entree betalen en voor hier nest aan de hoge kant. Nou goed vooreen goed doel, we kwamen bedrogen uit. Een keurig aangelegd park en olifanten doen daar circustrucjes, zo kan je een t-shirt aantrekken en door een olifant laten beschilderen. Het had allemaal niets te maken met een reservaat, waarvan dachten daar worden juist de olifanten opgevangen en behoed voor uitsterven. Niets van dat al dus, geen aanrader. Na 10 minuten stonden we al weer buiten met een katerig gevoel. Lekker weer uitwaaien op de scooter. Ubud is een fantastisch stadje, wel toeristisch maar nog genoeg mooie en rustige plekjes. Veel winkeltjes, waar ze allemaal dezelfde kunst verkopen en dan 20 op rij in één straat, maar dat is normaal hier in Indonesië.