Dinsdag 20 juli 2010

Heerlijk is het weer thuiskomen in Kubca Samakta. Vanochtend werden we vroeg gewekt door het galmen van de verschillende moskeeën door het dal, maar het voelt goed. Lekker buiten een kop koffie en een blik in de tuin. Een waslijn vol met batik! Dat is lekker wakker worden, wat is er hard gewerkt. Benieuwd naar al het andere wat ze gedaan hebben. Voor Kubca Samakta willen ze een soort uniform, voor de vrouwen een kimono en voor de mannen een shirt van batik stof. Voordat we weggingen hebben wij daar patronen voor gemaakt. In een blik vanaf boven in het atelier zagen we dat ze al aan het werk waren. Met z'n allen ontbeten en aan de slag. Verbaasd waren we over een rok van een student, die was ineens een stuk korter, waarop wij een verbaasde en vragende blik naar de studenten wierpen. Zij maakten ons duidelijk dat ze dit moesten doen van Diana Makan. We zijn het rek gaan ordenen en op hun outfits zaten anderen namen. Met de studenten besproken, gaat erg goed met handen en voeten, dat wij dit niet willen! Het zijn hun outfits en op hun eigen maten gemaakt, dus showen ze dat zelf, dus hup alle namen eraf. Dat leverde veel bedankgebaren op. Aan de jurken was ook gesleuteld en de studenten maakten duidelijk dat de modelen dit zo wilden. Ja, dag hoor. Modellen zijn modellen en moeten de outfits dragen zoals ze ontworpen zijn. Dus hup alle veranderingen eruit. Even weer de touwtjes in handen nemen, want de studenten zijn in onze ogen veel belangrijker en het is ook goed voor hen om te laten zien wie zij zijn en wat zij kunnen. Aan de kimono's en de shirts werd hard gewerkt en daarna werden de batikkledingstukken in elkaar gestikt. Aan het einde van de dag was dat allemaal af. Voor de modellen hebben we nu speciale blokken en voor de studenten hun eigen blokken voor de show. Het is tenslotte hun feestje.

Nog een paar dagen en dan is vrijdag hun presentatie al, de tijd gaat veel te hard hier.