TERIMA KASIH BANYAK!

Wij, Dick en Henk, kijken terug op een heel goed project. Waar wij de mensen wat geleerd hebben en waar wij ook weer van deze mensen hebben geleerd. We bedanken uiteraard Diana van Kubca Samakta voor haar gastvrijheid. Mocht je ooit in Bandung zijn en in een mooie kamer in de heuvels van Lembang willen overnachten, neem dan contact met haar op.

*

Natuurlijk bedanken we ook John van de stichting SWPI en een goede vriend van ons, dat hij dit project aan ons voorstelde. Wij hebben mogen meemaken waar hij ook voor staat, directe hulp met weinig middelen, maar met een goede inzet!

*

In Nederland heben wij onder vrienden een "bedelmail" verstuurd om dit project financieel mogelijk te maken. Met dat geld hebben we in Nederland goede materialen gekocht voor het project en daar terplekke hebben we gekeken wat ze nodig hadden/hebben. Zo is het atelier nu voorzien van werkende naaimachines en ander apparatuur. Leuk was ook dat we iemand hebben kunnen helpen dmv een naaimachine te schenken, die nu vanuit huis zijn eigen bedrijfje op kan starten.

*

BEDANKT VOOR JULLIE BIJDRAGE:

Kapitaalfonds, Tonny en Wil, Marianne en Stijn, Jeanneke, Jennie, Carmela, Liesbeth en Bas, Astrid, Rene, Maya, Angele, Christie, Henk en Marga, Tineke, Marco en Wieteke, Machien en Jacob, Sammie, Roland en Ria, DJ Sounds, Floor en familie, Judith en Ron, Anne Wine, Ruben, Hans en Pau, Marisa en Rob, Rob, Jana.

*

Wij gaan zeker Kubca Samakta verder ondersteunen en gaan ook kijken wie daar ook wat kan betekenen.

Voorstellen groep

1.Wulan, 18 jr: Werkt als (niet dove) vrijwiliger op Kubca Samakta. Wil graag Engels leren, maar is heel verlegen. Ze verbaasde ons met een gedicht tijdens de modeshow dat ze voordroeg, met een krachtige en heldere stem.

2.Grace, 14 jr: Een verlegen ( niet dove) tiener met een minderwaardigheidscomplex. Op de middelbare school moet ze een jaar doubleren en is een nichtje van Diana Makan. In de drie weken hebben wij haar zien groeien, ze ging goed om met de doven mensen, had het gebarentaal ook zo onder de knie en heeft een creatief talent. Ze gaat nu twee dagen per week op Kubca Samakta werken en daarnaast gaat ze nadenken over welke opleiding ze gaat doen.

3.Ooy, 43 jr: Is getrouwd geweest en heeft een kind. Ze werkt in de wasserette van haar moeder. In haar vrije tijd maakt ze accessoires die heel verfijnd zijn. Dit was ook terug te zien haar werk, met en preciesie werden honderden plooien vastgezet. Ze is heel verlegen en bescheiden, maar bezit wel talent om kleding te ontwerpen en te vervaardigen.

4.Apipah, 28 jr: Een vrolijke vrouw die weet wat ze wil. Heeft een eigen atelier en vangt in de middag jonge dove meiden op, om ze te leren naaien. Ze heeft veel van ons opgestoken en dat gaat ze ook doorgeven.

5.Diana, 55 jr: Is 20 jaar geleden begonnen met Kunca Samakta. Zij zet zich in voor doven en slechthorende en zorgt dat deze mensen hun eigen leven kunnen gaan leiden. Een vrouw met een warm hart!

6. Ayu: Is een (niet dove) vrijwilliger. Ze studeert economie, maar wil zich graag meer inzetten voor de organisatie Kubca Samakta. Wil ook graag model worden.

7.Sinta, 29 jr: Is de zus van Djefri (nr 12). Heeft een een speciale dovenschool in Bandung gevolgd en werkt nu als vaste medewerker in Kubca Samakta. Een geweldige meid die altijd voor je klaar staat. Treedt ook op als doventolk.

8.Euis, 29jr: Is nooit naar school geweest en zat thuis en deed niets. Sinds een jaar is ze bij Kubca Samakta en volgt ze vele workshops. Ze heeft talenten en die is ze aan het ontplooien bij KS.

9.Stella, 44 jr: Heeft een speciale dove school gevolgd en heeft diverse opleidingen gevolgd bij Kubca Samakta. Heeft zich gespecialiseerd in het vervaardigen van kleding en tassen in haar eigen ateliertje.

10.Deni, 21 jr: Over hem hebben we al verteld. Na drie weken hadden we behoorlijk contact met hem.

11.Agus, 43 jr: Heeft diverse opleidingen gevolgd en is een ambassadeur voor Kubca Samakta, zo hij heeft Euis ook naar KS gestuurd. Hij is getrouwd en heeft 2 kinderen. Hij heeft samen met een ontwerper een atelier gehad, maar de ontwerper kwam zijn afspraken niet na en het bedrijfje werd failliet verklaard. Namens onze vrienden hebben we hem een naaimachine cadeau gedaan om zo weer een eigen bedrijf op te kunnen starten.

12.Djeni, 25 jr: Het jonge broertje van Sinta en heeft ook de speciale doevnschool gevolgd. Toen hij 8 jaar geleden in Kubca Samakta kwam kon die niets. Zijn drie zussen deden alles voor hem. In KS is hij zelfstandig geworden en heeft hij zich op diverse gebieden kunnen ontplooien. Hij is ook een geweldige masseur. Hij is getrouwd met een dove vrouw en over twee maanden verwachten zij hun eerste kindje.

13. Jagan, 35 jr: Heeft 6 broers waarvan één broer ook doof is. Al zijn broers gingen naar de universiteit behalve hij en zijn dove broer. Via een vriend kwam hij in contact met Kubca Samakta en door bemiddeling van Diana mocht hij daar, na lange gesprekken tussen Diana en de familie, komen wonen en werken. Dat is 10 jaar geleden. Hij is 5 jaar geleden getrouwd met een (niet dove) vrouw en ze hebben één kind.

Zondag 25 juli 2010

Vandaag het afscheid van iedereen en van Kubca Samakta. Na van iedereen afscheid te hebben genomen zijn we stil en bedrukt in de wagen gestapt. Diana en Diana Makan brachten ons naar Jakarta. Na een mooie rit door theeplantages kwamen we aan in Jakarta, en ja zonder volle maag kan je niet vliegen, dus Diana Makan wist nog wel een restaurantje. Op het vliegveld afscheid genomen van Diana Makan en natuurlijk van Diana van Kubca Samakta. Was erg moeilijk maar wij denken dat we hier nog wel terug komen. Stilletjes de security door en na nog even gezwaaid te hebben, ingecheckt, door de douane en uit het zicht nog een paar keer flink geslikt en gezucht. We waren allebei stil en in eigen gedachten van alle indrukken over de afgelopen 4 weken.

Zaterdag 24 juli 2010

Vandaag was heel de tuin al schoongemaakt. Het was een rustdag verder voor iedereen. Wij zijn met Diana en Ayu naar Bandung gegaan om nog even wat inkopen te doen. We zijn begonnen met inpakken en het enige probleem was de hanglamp om die goed in te pakken. In de zaak waar we de naaimachines gekocht hebben hing onder een dikke laag zwarte stof een schitterende jaren zestig lamp. Na enig onderhandelen konden we hem kopen. Gelukkig was die demontabel, maar was toch wel weer enig passen en meten. Maar goed alles paste weer. Toen kwamen de studenten allemaal cadeautjes brengen. Dus dat betekende wel een extra doos, want we hebben 5 asbakken gekregen, waarschijnlijk roken we te veel en heel veel lekkernijen.

In de avond zijn we met de hele groep, 25 man sterk, gaan eten als afsluiting van de geslaagde weken. Iedereen zat keurig aan de geserveerde thee en van ons mochten ze wat anders te drinken bestellen. Zo leuk weer om te zien hoe obers daarmee omgaan, één kwam op een goed idee om de drankjeskaart met beelden te halen. Zo maakte iedereen duidelijk wat ze wilde hebben. Van een aantal hebben we deze avond al afscheid genomen en hebben wij nog lekker op het dakterras onder de sterrenhemel nog na zitten genieten.

Foto impressie van de MODESHOW

Een aantal foto's van de show!

Vrijdag 23 juli 2010

Vandaag staat in het teken van de modeshow. Er wordt druk gewerkt in de tuin aan de catwalk, gelicht & geluid, decoraties en versieringen. Iedereen gaat al vroeg de make up in en er wordt druk geoefend met de choreografie. Heel ingewikkeld allemaal, maar wij bekijken het lekker vanaf het dakterras. We gaan even onze laatste loopronde doen door Lembang, even weg uit de hectiek van de show. Rond de klok van 16.00 uur worden de eerste gasten ontvangen, op mijn vraag hoelaat gaat alles gebeuren, ja we gaan zo beginnen. Het begin is allemaal met toespraken van een regeringsambtenaar uit Bandung, een vrouw die vanuit een vrouwenorganisatie zorgt dat Kubca Samakta dit kan organiseren, Diana zelf en nog een belangrijk persoon. Mij, Dick , was ook gevraagd om aan het einde wat te zeggen en ik heb mijn speech voorbereid in Behasa Indonesia. Heel handig via google vertaalmachine. Ik maakte mij nog al zorgen dat ik het op moest lezen, want uit mijn hoofd leren dat lukte echt niet. Maar na al de speeches hoefde ik mij geen zorgen te maken, want iederen las het van een briefje op. Het was niet alleen een modeshow maar ook optredens van een muziekgroep, de kinderen van deze groep zijn allemaal doof en worden strak door een dirigent gedirigeerd in gebaren. Echt fantastisch om te zien. Een optreden van een Balinese danseres en twee Javaanse danseressen (allemaal doof), deze werden door een begeleidster die in het publiek zat door gebarentaal begeleidt. Heel fascinerend om te zien. Een optreden van twee mime spelers, een optreden van een popgroep, gedichten werden voorgedragen en zelfs één in gebarentaal. De kleding werd in blokken tussen al deze optredens geshowd. Tussendoor was er nog een koffie en thee break met iets zoet erbij. Eén tip: zorg dat dit er dan alleen staat, want ze waren ook al het buffet voor het diner aan inrichten en daar doken ook alle bezoekers al op af. Dit was niet helemaal de bedoeling en leidde ook tot grote hilariteit en lege bakken met eten voor het diner. De blokken met kleding werden vol overgave geshowd en goed ontvangen door het publiek. De studenten zagen er ook allemaal trots uit en de modellen wisten ook de ontworpen kleding goed te showen. Zij zorgde ook dat iedereen in de maat liep. In de finale moesten wij ook het podium op en was het mijn beurt om de speech te houden. Zo snel als zij praten dat lukte mij niet, maar iedereen begreep wat ik bedoelde. Daarna was het makan makan, een heerlijk buffet. Met de hele groep nog een fotosessie gedaan en dat hield maar niet op, iedereen wilde ook nog eens apart op de foto met ons. We hebben wel leren poseren op deze manier. Na toch wel een spannende dag, heerlijk nog even met een biertje nagenoten op het dakterras. Wat is de tijd snel gegaan, onvoorstelbaar wat de studenten allemaal gedaan hebben en wat hebben wij genoten van deze mensen. Het zal moeilijk worden om afscheid te nemen.

Aankondiging modeshow 23 juli 2010

Aankondiging langs de snelweg, oprit naar de wijk waar Kubca Samakta in ligt.

Donderdagavond 22 juli 2010

Doordat we zo laat weer terug waren op Kubca Samakta, wilde ik graag na het avondeten nog met de studenten aan de slag om de workshop af te ronden.
Toen we aankwamen om 16.00 uur waren de studenten de shawl voor mij (Dick) en het shirt voor henk aan het batikken. Was een mooi gezicht om alle studenten aan het werk te zien en dat maakt de shawl en shirt een dierbare herinnering aan hen. Na het avondeten hebben we uitleg gegeven over technisch tekenen en illustratie maken. Voor het technisch tekenen hebben we een jeansbroek genomen met heel veel stiksels en verschillende zakken. Je legt het hun uit, doe wat verbeteringen in de opzet en zij kijken en tekenen. Onvoorstelbaar weer hoe snel ze dit oppikken. Uitgelegd ook dat aan de hand van een technische tekening je een patroon kan maken en dat je de maten erbij kan aangeven. Gezegd dat dit best een moeilijk onderdeel is omdat het heel precies gedaan moet worden, maar dat ze af en toe een kledingstuk moeten pakken en op deze manier moeten gaan natekenen, zodat ze daar handigheid in kunnen krijgen. De avond hebben we afgerond met het opzetten van een illustratie. Na voorbeelden gegeven te hebben over verschillende aanpakken, hebben we ze alleen gelaten om zelf een illustratie te maken. Daarna hebben we per persoon de illustratie bekeken en tips gegeven. Bij sommige waren ze erg goed gelukt al, zeker als je bedenkt dat ze dit nog nooit eerder hebben gedaan.
Het oefenen voor de catwalk stond eigenlijk na het eten gepland en dat hebben wij in de war gegooid, maar we wilden de workshop graag op deze manier met hen afsluiten. Daarna moesten ze nog oefenen.

In de tuin achter Kubca Samakta is een grote catwalk gebouwd en morgen komt daar dan nog de verlichting etc. bij. Het zal wel een hectische dag worden, maar wij hebben besloten om dat aan de organisatie over te laten en het op hun manier verder te organiseren, want hun aanpak is toch heel anders dan wij gewend zijn.

Donderdag 22 juli 2010

Vanochtend zijn we met Diana naar Bandung gegaan. Gisteren hebben we van haar alle achtergronden van de studenten gehoord. Dit zullen we nog in een apart verhaal met foto's erbij nog vermelden, want het geeft wel inzicht met wie we gewerkt hebben. Eén verhaal raakte ons, en dat was van Agus. Agus is 42 jaar en getrouwd met een dove vrouw. Samen hebben zij twee kinderen (horend). Agus heeft samengewerkt met een ontwerper en maakte daar alle kleding voor. Deze ontwerper kwam alleen zijn afspraken niet na met betalingen, maar ook met leveringen naar klanten. Het bedrijf ging failliet. Agus zit / zat zonder werk. Tijdelijk werkt hij in de bouw om geld te verdienen voor zijn gezin. Maar in de bouw heb je niet altijd werk en ook hier in Indonesië worden bouwprojecten stop gezet vanwege de financieën. Agus heeft veel plezier in het maken van kleding en doet dat ook zeer nauwkeurig. Je ziet zijn ogen stralen als die achter het naaimachine zit. Op onze vraag aan Diana of die een naaimachine thuis heeft om zo z'n eigen bedrijfje op te zetten, kwam het antwoord nee. Dat zet je dan aan het denken. Aan de groep medestudenten hebben we ons plan voorgelegd, want we willen iedereen graag helpen, of zij het ermee eens waren als wij voor Agus, namens onze vrienden uit Nederland, een naaimachine cadeau te doen. Iedereen stemde voor, dus vandaag gingen we voor Agus een naaimachine kopen. Hij is er erg blij mee en heeft ons vele malen bedankt. Diana zal zorgen dat hij naaiwerk te doen krijgt zodat hij z'n passie om kan zetten in werk en kan werken aan een toekomst voor zijn gezin.

Daarna zijn we naar de koffiefabriek gegaan. Waren we al eerder geweest maar geen camera bij ons. Deze fabriek staat midden in het centrum en binnen hangen nog lijsten met Nederlandse posters, koffie aroma. Geweldig, alles ligt onder een laag bruine koffiestof en hier liggen ook bonen opgeslagen die pas na 8 jaar gebrand worden. De eigenaar geeft graag uitleg. Aan de fabriek verbonden hebben ze een winkeltje wat druk bezocht wordt, daar kun je de heerlijke vers gebrande koffie kopen. Alles ademt nog de oude tijd, ook het interieur wat onder de Art Deco tijdperk valt. Als je daar geweest bent en je loopt buiten dan ruik je helemaal heerlijk naar koffie.

De middag hadden we gepland om de workshop af te ronden met technisch tekenen en illustratie, maar je moet hier overal de tijd voor nemen, dus eer we terug waren was het 16.00 uur. Even de plannen aanpassen en andere plannen in de war gooien.

Woensdag 21 juli 2010

Over woensdag is weinig te melden. De studenten zijn alles aan het afronden voor de modeshow vrijdag 23 juli. Vanochtend een goed gesprek gehad met Diana van Kubca Samakta. Tijdens ons verblijf in Bali, heeft Diana Makan, allerlei orders uitgedeeld, zoals ook al te lezen is in het verslag van dinsdag. Het is een prima vrouw en zij organiseert de modeshow, maar maakt daar een hot item van. Met sommige creaties is zij het niet eens en heeft dat laten veranderen door de studenten. Ook heeft ze studenten aan het werk gezet om bepaalde dingen in opdracht van haar te maken voor de show. Dit schoot bij ons in het verkeerde keelgat en dat is niet de bedoeling van onze aanweigheid hier. Ook de vrijwillige medewerkers van Diana (Kubca Samakta) gaan helemaal mee in het oragniseren van de show en laten zich allemaal overrulen door Diana Makan. Wij hebben dit een halt toegeroepen en ook alle kledingstukken in de originele staat terug laten brengen en gesteld dat de "dove" studenten in de show het belangrijkste zijn en dat dit project voor hen is. Diana had het er moeilijk mee met de hele situatie en vond het ook moeilijk om in te grijpen. Zij staat er natuurlijk ook helemaal alleen voor en heeft het beste met haar dove mensen voor. Maar ze is te lief. Met elkaar afgesproken hoe we de komende dagen gaan invullen en vrijdag maken we met elkaar een goed feest van. De show laten we helemaal over aan Diana Makan en daar gaan wij met z'n allen van genieten. Woensdagavond hebben we de fittings gedaan met de studenten en de modellen, en nu is het aan Diana Makan om daar een wervelende show van te maken.

Dinsdag 20 juli 2010

Heerlijk is het weer thuiskomen in Kubca Samakta. Vanochtend werden we vroeg gewekt door het galmen van de verschillende moskeeën door het dal, maar het voelt goed. Lekker buiten een kop koffie en een blik in de tuin. Een waslijn vol met batik! Dat is lekker wakker worden, wat is er hard gewerkt. Benieuwd naar al het andere wat ze gedaan hebben. Voor Kubca Samakta willen ze een soort uniform, voor de vrouwen een kimono en voor de mannen een shirt van batik stof. Voordat we weggingen hebben wij daar patronen voor gemaakt. In een blik vanaf boven in het atelier zagen we dat ze al aan het werk waren. Met z'n allen ontbeten en aan de slag. Verbaasd waren we over een rok van een student, die was ineens een stuk korter, waarop wij een verbaasde en vragende blik naar de studenten wierpen. Zij maakten ons duidelijk dat ze dit moesten doen van Diana Makan. We zijn het rek gaan ordenen en op hun outfits zaten anderen namen. Met de studenten besproken, gaat erg goed met handen en voeten, dat wij dit niet willen! Het zijn hun outfits en op hun eigen maten gemaakt, dus showen ze dat zelf, dus hup alle namen eraf. Dat leverde veel bedankgebaren op. Aan de jurken was ook gesleuteld en de studenten maakten duidelijk dat de modelen dit zo wilden. Ja, dag hoor. Modellen zijn modellen en moeten de outfits dragen zoals ze ontworpen zijn. Dus hup alle veranderingen eruit. Even weer de touwtjes in handen nemen, want de studenten zijn in onze ogen veel belangrijker en het is ook goed voor hen om te laten zien wie zij zijn en wat zij kunnen. Aan de kimono's en de shirts werd hard gewerkt en daarna werden de batikkledingstukken in elkaar gestikt. Aan het einde van de dag was dat allemaal af. Voor de modellen hebben we nu speciale blokken en voor de studenten hun eigen blokken voor de show. Het is tenslotte hun feestje.

Nog een paar dagen en dan is vrijdag hun presentatie al, de tijd gaat veel te hard hier.

Zaterdag 17 juli 2010

Nog even een laatste ronde Ubud gedaan en om 12.00 uur een taxi genomen naar Kuta. Een erge drukke en toeristische plek, maar de zee en de golven zijn fantastisch. Een mooi lang strand waar je leker 2 uur achter elkaar kan wandelen en verbranden. Een rustige plek gevonden waar we goed konden lunchen en van het strand konden genieten. In Kuta wordt je doodgegooid met alle fake artikelen.

Winkels vol met Prada, Gucci, Dior, Louis Vuitton, D&G etc. tassen en accessoires en winkelstraten vol met stalletjes met alle merken horloges en zonnebrillen. Iedereen loopt daar dan ook mee en je gaat je afvragen wat is "real" en wat is "fake". In één winkel hadden ze alle modellen van de Hermès tassen, geweldig mooi nagemaakt. Hebben ze je merk niet, zoek een model uit en de volgende dag heb je het. Niet een plaats waar je lang wilt blijven, maar voor twee dagen strand was het erg lekker.

Maandag 19 juli, terug naar huis, Kubca Samakta. Op het vliegveld aangekomen was er een behoorlijke stortbui, beneden bij de vliegtuigtrap kregen we een paraplu. Door de plassen naar de aankomsthal. Diana Makan, had geregeld dat we opgehaald werden. Het eerste wat aan ons gevraagd werd, of we iets wilde eten, want dat moest van Diana Makan. Nee , we wilde graag weer naar onze mensen toe en kijken wat zij gedaan hebben tijdens onze afwezigheid. We werden door iedereen heel blij ontvangen en ze hadden zo te zien keihard doorgewerkt. Morgen maar even rustig naar kijken. Ze waren druk aan het oefenen voor de modeshow die vrijdag is, als afsluiting van het project. Eerlijk gezegd hoeft die modeshow van ons niet zo, want het beperkt toch ook weer het project. We hebben wel Diana duidelijk gesteld dat de show hun ding is en dat zij dat moeten organiseren.

Donderdag 15 juli 2010

Vanochtend hebben we alles bekeken en een schema gemaakt, van wat er gemaakt kan worden. Na afscheid geneomen te hebben werden we opgehaald door Diana (Makan). Zo noemen we haar, want zodra we haar zien is het makan geblazen en wordt er door haar een restaurant uitgezocht. Diana (makan dus), niet verwarren met Diana van Kubca samnakta, is de vrouw van de eigenaar van een metaalfabriek. Ze zit in de high society kringen van Bandung en helpt Diana waar ze kan. Zij zou ons naar het vliegveld brengen, of beter haar chauffeur. Maar jullie begrijpen het al, eerst een restaurant want met een lege maag op reis dat kan niet. Om 19.30 uur waren we in Denpasar op Bali. Via internet hadden we een kamer in Ubud geboekt en de eigenaar zou voor vervoer zorgen. Nou dat stond er keurig, Mr Dick van der Files, ach een schrijffoutje. Een leuke nette kamer.

Vrijdag 16 juli hebben we scooters gehuurd en ons doel was het olifanten reservaat. Na een lange en mooi tocht , lekker gescheurd op de scooters door de rijstvelden, kwamen we aan bij het reservaat. Zo'n tocht is best hefitg want sommige afdalingen zijn erg stijl en gaan recht naar beneden, niet onderbroken door een haarspeldbochtje, zo ook omhoog, dat je af en toe denkt, ik sla achterover. Maar de uitzichten zijn fantastisch! Bij het reservaat konden we een donatie doen, en doorrijden.

Komen we aan moeten we entree betalen en voor hier nest aan de hoge kant. Nou goed vooreen goed doel, we kwamen bedrogen uit. Een keurig aangelegd park en olifanten doen daar circustrucjes, zo kan je een t-shirt aantrekken en door een olifant laten beschilderen. Het had allemaal niets te maken met een reservaat, waarvan dachten daar worden juist de olifanten opgevangen en behoed voor uitsterven. Niets van dat al dus, geen aanrader. Na 10 minuten stonden we al weer buiten met een katerig gevoel. Lekker weer uitwaaien op de scooter. Ubud is een fantastisch stadje, wel toeristisch maar nog genoeg mooie en rustige plekjes. Veel winkeltjes, waar ze allemaal dezelfde kunst verkopen en dan 20 op rij in één straat, maar dat is normaal hier in Indonesië.

Extra editie, woensdagavond 14 juli 2010

Vanavond hebben voor de hele groep en bezoekers, ivm Diana haar 55 ste verjaardag "Spagetti Bolognese" gemaakt. In een gesprek kwam dat naar voren en zij wilden dit graag wel proeven. We hadden heel veel hulp met snijden van de groenten etc. en het was een behoorlijk pan vol, voor 20 man. Maar schoon op aan het einde van de maaltijd. Een leuke foto van de jarige Diana met haar moeder. Granny wordt ze hier genoemd, en s'avonds loopt ze in een lammy rond, want ze heeft het dan koud.

Woensdag 14 juli 2010

Deze morgen was iedereen na het ontbijt om 07.30 uur gelijk aan het werk gegaan. Gisterenavond hebben zij ook al doorgewerkt, en alleen maar trotse en blije gezichten. We zijn verder gegaan met hun eigen ontwerpen van rok en broek en een top / shirt, voor zowel de heren als de dames. Tussendoor laten zien hoe je een hele grote cirkelrok weer kan mouleren tot en normaal formaat rok, en eigenlijk willen ze daar gelijk aan beginnen. Diana heeft ons de techniek van de batik uitgelegd. Gebaseerd op deze uitleg hebben wij gekeken hoe kan de batik, buiten de mooie traditionele toepassing, anders togepast worden. We hebben een voorbeeld van een jurk genomen en laten zien hoe je het op de naden door kan laten lopen, zodat je eerst de patroondelen kan batikken, om daarna de jurk in elkaar te zetten. Zo ook de cirkelrok, dat je deze eerste kan stikken en daarna een mooie rand erop kan batiken. De heren zijn een beetje jaloers op de dames, maar ook voor hen laten we zien hoe je een basic shirt op en grafische manier kan batikken, zonder dat het een allover dessin wordt.

Diana wil graag een soort "uniform" hebben voor alle medewerkers binnen Kubca Samakta. Voor de dames hebben we een patroon van een kimono gemaakt en voor de heren een shirt. Diana wilde voor de heren ook een kimono, maar dat vonden wij te vrouwelijk dus is het een shirt geworden. De heren zijn daar in ieder geval blij mee. Rond de klok van 17.30 uur hebben we de werkdag afgesloten.

Voor de dagen dat wij er niet zijn hebben ze voldoende werk. We hebben een soort scorebord gemaakt waarop staat wat er allemaal nog moet gebeuren per persoon en als ze iets afhebben dan kunnen ze dat afkruisen. Zo heeft Diana ook een overzicht .

Dinsdag 13 juli 2010

Vandaag zijn we er weer vol tegenaan gegaan. Henk heeft zijn eigen afdeling met de mannen gecreëerd en kan daar rustig werken aan de jeansbroeken. De dames zijn druk met allerlei ontwerpen en soms is het wachten op een naaimachine die vrij komt. Zelf hebben we ook achter de trapnaaimachines gezeten, bij mij, Dick, wandelt die het hele atelier door, zo hard zit ik te trappen. Er is flink doorgewerkt aan alles en met Diana beproken wat er nu nog moet gebeuren. Het hele programma wat we hadden gemaakt in Nederland is totaal verandert en toegepast op de mensen hier. Verder is er vandaag weinig te melden, want dat ze gemotiveerd zijn en hard werken , daar kunnen wij intens van genieten.